p.w. Św. Klemensa

Piersza wzmianka o kościele pochodzi z 1427 roku, gdy proboszczem był Florian. W 1510 r. wspomina się o kościele św. Klemensa. W latach 1563-1611 kościół był w rękach innowierców. W 1725 pisano o drewnianym kościele znajdującym się w opłakanym stanie. Restaurowany w 1781 r. z inicjatywy sędziego Ignacego Swinarskiego. Dobudowano wówczas wieżę.

Budowa i wyposażenie.

Kościół jest orientowany, konstrukcji zrębowej, oszalowany, na ceglanej podmurówce. Do trójdzielnie zamkniętego prezbiterium przylega od północy zakrystia, a do nawy dwie kruchty, główna od zachodu i boczna od południa. Dachy są dwuspadowe, a nad prezbiterium trójpołaciwe kryte gontem. Kościół jest salowy, nakryty stropem przęsłowym.